De uitslag

Het is al een hele tijd geleden dat ik geblogt heb op deze site. Bewust eigenlijk, omdat ik er niet zoveel mee bezig wilde zijn. Het niet alleen maar zorgen maken over, wat als. Maar proberen te genieten van de tijd dat je zwanger bent. Want een zwangerschap is natuurlijk gewoon heel speciaal.
De 20 weken echo verliep vlekkeloos, er waren geen afwijkingen te zien gelukkig. Tussendoor veel gesprekken met specialisten met 'wat als..' en hoe de bevalling dan zou verlopen. Met 33,5 week (1,5 week terug) was het dan zover: de vruchtwaterpunctie. Maakte me er best druk om, maar achteraf viel het hartstikke mee. Binnen 5 minuten zat de naald erin, was er wat weggezogen en was het klaar.

En toen..wachten maar... Gelukkig zaten/zitten we net in een verhuizing, dus de afleiding was aanwezig. Ik denk dat ik er heel wat meer over gepiekerd had anders.

Vandaag werd ik gebeld door de klinisch geneticus. De uitslag. *slik*.. En wat mijn gevoel de hele zwangerschap al zei: hij is ziek. Hij heeft hemofilie. Het komt toch als een klap, ookal verwacht je toch dat het er wel aan zit te komen. De kans is immers 50 procent. Maar dan toch, de uiteindelijke uitslag komt hard binnen. Dan heb je 2 jaar lang een traject gedaan en dan is dat blijkbaar echt allemaal voor niks geweest. Alsof God je even komt vertellen met een wijzend vingertje: 'jij kan de natuur niet manipuleren, wat denk je nou werkelijk?'

Man is er vrij rustig onder. Heeft een hele positieve instelling en zegt: ''Het komt wel goed, en weet je waarom? Omdat het moet''. Ik ben blij dat ik hem heb en dat hij zo'n positieve flow heeft. Het komt ook allemaal wel goed, hoe dan ook. Het moet ook gewoon. Maar pittig is het wel.

Geen zorgenloze zwangerschap

We hebben vandaag gehoord dat onze zoon een broertje krijgt. Ik vind het even ontzettend dubbel. Ik ben ontzettend blij dat we een jochie krijgen, want het is gewoon heel leuk. Aan de andere kant, zo ontzettend veel onzekerheid. Ik heb er van moeten huilen. En tegelijkertijd schaam ik me er voor dat ik moet huilen, want het kindje is ZO welkom.. De kans op ziekte is alleen zo groot. En weer zóveel zorgen.

Afgelopen maandag hebben we de geslachtsbloedtest gehad en ondanks dat we de uitslag eigenlijk pas volgende week zouden krijgen, werden we vandaag al gebeld. Zo klaar als een klontje dus dat het een manneke is.

Ik heb echt even de tijd nodig om te wennen aan dit nieuws. Om vervolgens de hele medische malle molen weer in te moeten. Met 34 weken een punctie en met 37 weken weten we pas of hij hemofilie heeft. Mijn hemel, wat gaat dit ons weer veel energie kosten.. Het lijkt wel alsof het zo duidelijk is als wat dat je leven nou eenmaal niet af kan dwingen.

Bijna 9 weken zwanger

De zwangerschap gaat goed tot nu toe! Met 5,5 week hebben we een eerste echo gehad. We dachten dat het fout zat, want ik had bloed verloren. Ik had me op de heen weg al ingesteld op een miskraam, zag het helemaal niet meer zitten. Tot het echo apparaat aan ging en de gyneacoloog me vertelde dat er helemaal niks aan de hand was! Blijkbaar kan je bloed verliezen zonder dat je een miskraam krijgt.

Met 7,5 week kregen we weer een echo en daar zagen we toch zo'n mooi hartje kloppen... Het voelt weer net zoals de eerste keer, zo spannend, zo onzeker, maar ZO mooi!

Aankomende maandag hebben we de geslachtsbloedtest. Met een week weten we dan of een jongen of meisje verwachten. Hoe ik er in sta? Ik weet het niet zo goed, wel vrij rustig geloof ik. Wat er nu ook gebeurt, veranderen kunnen we het niet meer. Is het een meisje, dan is er zeker geen angst meer. Is het een jongen, dan is het afwachten bij de vlokkentest met 34 weken.. We weten wel dat we sowieso beter voorbereid de bevalling in gaan. En dat we ons ook niks meer laten aanpraten, wat de vorige keer wel is gebeurd!

Binnenkort weer een update!

Zwanger!

Zo doe je 3 ivf pogingen en raak je niet zwanger. Zo probeer je het op de natuurlijke manier, is het de eerste keer meteen raak.. Ja jullie lezen het goed, de eerste keer. Zo bizar..

Ik was helemaal niet bezig met zwanger worden, ik was bezig met de voorbereidingen voor mijn bruiloft dus had het hartstikke druk. Ik had ook eerlijk gezegd niet het vertrouwen dat ik binnen een half jaar zwanger zou zijn. Ik bedoel, ik was niet zwanger geworden na 3 ivf behandelingen. Waarom nu wel ineens?
Na de bruiloft wachtte ik op mijn ongesteldheid, maar die kwam maar niet. Nou  is mijn cyclus altijd langer na een ivf poging, dus dat was zo gek nog niet. Op gegeven moment had ik een voorgevoel en vroeg man een test te halen. Test gedaan en ineens binnen no time een 2e streep! Huh??

Zwanger dus. Half mei uitgerekend. Afgelopen woensdag hebben we beeb kunnen zien op een schermpje. Het zag er allemaal goed uit, maar we hebben nog geen hartje zien kloppen. Over 2 weken gaan we terug en dan hopen we wel een hartje te zien kloppen. Toch waren verloskundige en gyneacoloog best wel positief.

Met 9 weken staat de bloedtest ,om uit te zoeken wat voor geslacht het kindje heeft, al gepland. Toch weer de medische malle molen in, met hopelijk een goede uitslag!

The days after

''Shit.. het is écht voorbij'' Met die gedachte werd ik wakker dinsdagochtend. Een verwarrende gedachte, een enigzins deprimerende gedachte. Maar toch voel ik me veel rustiger dan ik dacht dat ik me zou voelen. Een soort van acceptatie. Oké, dit is voorbij. Het gaat niet meer via ivf, we moeten de volgende weg inslaan. Ik heb geen keus meer en gek genoeg, hoe minder keus: hoe rustiger ik ben.
Dat is ook wat ik zei tegen de verpleegkundige van de ivf poli die me vandaag belde over hoe ik me voelde. En of ze nog wat voor me kon doen. Nou ja, weinig lijkt me..
Morgen worden we nog gebeld door de ivf arts voor een telefonisch eindgesprek en dan is het gewoon voorbij. Zo'n gek gevoel. Poging na poging en tussen de pogingen heel voorzichtig doen want je mocht vooral niet zwanger worden.

En dan nu is het voorbij en nu moet je ineens weer gaan berekenen wat je vruchtbare dagen zijn om in aanmerking te komen voor een kindje op de natuurlijke manier. Verwarrend.

Voorbij

Helaas, het is weer voorbij. Ik ben weer ongesteld geworden. Het doet écht pijn. Ik had het namelijk bijna..
De eerste wachtweek ging het nog wel, wel veel zenuwen want stel je voor dat. Afgelopen donderdag en vrijdag was ik ineens echt misselijk. Ik had hoop, ik dacht hey misschien ben ik wel zwanger! Ik had afgesproken met mezelf dat ik maandag zou gaan testen. Veel te vroeg natuurlijk, maar ik hield het gewoon niet meer. Afgelopen zaterdag op zondagnacht kon ik niet slapen, was al om 5 uur wakker. En lag maar te piekeren en te piekeren. Ik dacht, ik doe een test en we zien wel hoe en wat. Tot mijn verbazing positief!!
Héél licht, maar het 2e streepje stond er wel! Aan vriend laten zien en die zag het ook. Na 20 minuten was het streepje ineens verdwenen. Lekker voor de zenuwen dus ;-).
Besloten om vandaag weer te testen. 's ochtends gedaan, na 3 minuten zag ik niks dus ik ben naar boven gegaan, weer in bed. Kom ik een paar uur later beneden, was hij gewoon hartstikke positief! Het streepje was donkerder dan zondag. Ik kon het bijna niet geloven, ik zwanger? Zou het dan eindelijk gelukt zijn??
Heen en weer gegooid van emoties zo ongeveer..

Tegen de middag kreeg ik ineens rozige afscheiding, vond ik geen goed teken. Maar mensen zeiden: dat heb je wel vaker bij een zwangerschap. Een paar uur daarna brak echter mijn menstruatie door.. Ik ben ongesteld geworden. Het is voorbij. Nu voelt het alsof ik 2 jaar van mijn leven verspild heb aan dit traject. 1 jaar met wachten tot ik eindelijk mocht beginnen en 1 jaar aan ivf pogingen. 3 keer al die hormonen spuiten, 3 keer een pijnlijke punctie, 3 keer overnachten in het ziekenhuis en 3 keer die ellendige wachtweken.

Van de 21 eicellen zijn er 4 embryo's terug geplaatst. En maar 1 heeft tot een zwangerschap geleid die na een paar dagen ook weer afgebroken is. Ik vraag me af hoe het kan.. Ben ik gewoon niet genoeg vruchtbaar? Hebben de embryo's niet door gedeeld? De laatste sowieso, want anders maak je geen HCG aan.. Hoe kan het dan dat mijn lichaam het alsnog gewoon naar buiten bonjourt?

Het was zo dichtbij, ik had het gewoon al. En het wordt gewoon wéér van je afgepakt. Ik voel me echt verslagen. Ik heb álles geprobeerd wat ik kon en nog niks. Het is gewoon NIET eerlijk..

Nu maar weer de andere onzekere route proberen en hopen dat we verdomd veel geluk hebben, net zoals bij mijn zoon. En laat het asjeblieft geen maanden meer duren, ik word echt gek. Zwanger proberen te worden is gewoon niet leuk meer..

1 Emma on board!

Jaa jullie lezen het goed, er zit een kleine Emma (embryo->emmie-> emma ;)) in mijn buik! Vrijdag werden we omstreeks 1 uur gebeld dat er 8 embryo's goed waren door gedeeld en deze gingen allemaal op voor onderzoek. Vanochtend hoorden we dat daar 1 topembryo van over is gebleven.. Moet je nagaan wat een afvalrace. Vriend en ik waren er beide even stil van! Dan denk je dat je 8 goede embryo's hebt, dat er dan misschien hopelijk toch wel 2 over blijven. Op z'n minst. Maar dat is dus niet het geval. Er waren in totaal 5 Emma's gevonden, 4 Emma's hadden een afwijking en die mogen dan ook niet terug geplaatst worden. 2 gezonde jongens en 1 jongen met een afwijking. De jongens vallen in dit traject helaas af, dus dan blijft er 1 Emma over. Hopelijk is dit DE Emma die blijft hangen!

Over 2 weken mag ik er een zwangerschapstest tegenaan gooien om te kijken of Emma het wel chill vindt in mijn baarmoeder. Mits ik niet ongesteld ben dan, want dat word ik normaal gezien al 1,5 week na de punctie.

Gelukkig hebben vriend en ik een week vakantie, dus we gaan zoveel mogelijk plannen zodat de dagen wat sneller gaan en we sneller weten waar we aan toe zijn....