De uitslag

Het is al een hele tijd geleden dat ik geblogt heb op deze site. Bewust eigenlijk, omdat ik er niet zoveel mee bezig wilde zijn. Het niet alleen maar zorgen maken over, wat als. Maar proberen te genieten van de tijd dat je zwanger bent. Want een zwangerschap is natuurlijk gewoon heel speciaal.
De 20 weken echo verliep vlekkeloos, er waren geen afwijkingen te zien gelukkig. Tussendoor veel gesprekken met specialisten met 'wat als..' en hoe de bevalling dan zou verlopen. Met 33,5 week (1,5 week terug) was het dan zover: de vruchtwaterpunctie. Maakte me er best druk om, maar achteraf viel het hartstikke mee. Binnen 5 minuten zat de naald erin, was er wat weggezogen en was het klaar.

En toen..wachten maar... Gelukkig zaten/zitten we net in een verhuizing, dus de afleiding was aanwezig. Ik denk dat ik er heel wat meer over gepiekerd had anders.

Vandaag werd ik gebeld door de klinisch geneticus. De uitslag. *slik*.. En wat mijn gevoel de hele zwangerschap al zei: hij is ziek. Hij heeft hemofilie. Het komt toch als een klap, ookal verwacht je toch dat het er wel aan zit te komen. De kans is immers 50 procent. Maar dan toch, de uiteindelijke uitslag komt hard binnen. Dan heb je 2 jaar lang een traject gedaan en dan is dat blijkbaar echt allemaal voor niks geweest. Alsof God je even komt vertellen met een wijzend vingertje: 'jij kan de natuur niet manipuleren, wat denk je nou werkelijk?'

Man is er vrij rustig onder. Heeft een hele positieve instelling en zegt: ''Het komt wel goed, en weet je waarom? Omdat het moet''. Ik ben blij dat ik hem heb en dat hij zo'n positieve flow heeft. Het komt ook allemaal wel goed, hoe dan ook. Het moet ook gewoon. Maar pittig is het wel.