Life is what happens

Life is what happens

maandag 1 augustus 2011

Voorbij

Helaas, het is weer voorbij. Ik ben weer ongesteld geworden. Het doet écht pijn. Ik had het namelijk bijna..
De eerste wachtweek ging het nog wel, wel veel zenuwen want stel je voor dat. Afgelopen donderdag en vrijdag was ik ineens echt misselijk. Ik had hoop, ik dacht hey misschien ben ik wel zwanger! Ik had afgesproken met mezelf dat ik maandag zou gaan testen. Veel te vroeg natuurlijk, maar ik hield het gewoon niet meer. Afgelopen zaterdag op zondagnacht kon ik niet slapen, was al om 5 uur wakker. En lag maar te piekeren en te piekeren. Ik dacht, ik doe een test en we zien wel hoe en wat. Tot mijn verbazing positief!!
Héél licht, maar het 2e streepje stond er wel! Aan vriend laten zien en die zag het ook. Na 20 minuten was het streepje ineens verdwenen. Lekker voor de zenuwen dus ;-).
Besloten om vandaag weer te testen. 's ochtends gedaan, na 3 minuten zag ik niks dus ik ben naar boven gegaan, weer in bed. Kom ik een paar uur later beneden, was hij gewoon hartstikke positief! Het streepje was donkerder dan zondag. Ik kon het bijna niet geloven, ik zwanger? Zou het dan eindelijk gelukt zijn??
Heen en weer gegooid van emoties zo ongeveer..

Tegen de middag kreeg ik ineens rozige afscheiding, vond ik geen goed teken. Maar mensen zeiden: dat heb je wel vaker bij een zwangerschap. Een paar uur daarna brak echter mijn menstruatie door.. Ik ben ongesteld geworden. Het is voorbij. Nu voelt het alsof ik 2 jaar van mijn leven verspild heb aan dit traject. 1 jaar met wachten tot ik eindelijk mocht beginnen en 1 jaar aan ivf pogingen. 3 keer al die hormonen spuiten, 3 keer een pijnlijke punctie, 3 keer overnachten in het ziekenhuis en 3 keer die ellendige wachtweken.

Van de 21 eicellen zijn er 4 embryo's terug geplaatst. En maar 1 heeft tot een zwangerschap geleid die na een paar dagen ook weer afgebroken is. Ik vraag me af hoe het kan.. Ben ik gewoon niet genoeg vruchtbaar? Hebben de embryo's niet door gedeeld? De laatste sowieso, want anders maak je geen HCG aan.. Hoe kan het dan dat mijn lichaam het alsnog gewoon naar buiten bonjourt?

Het was zo dichtbij, ik had het gewoon al. En het wordt gewoon wéér van je afgepakt. Ik voel me echt verslagen. Ik heb álles geprobeerd wat ik kon en nog niks. Het is gewoon NIET eerlijk..

Nu maar weer de andere onzekere route proberen en hopen dat we verdomd veel geluk hebben, net zoals bij mijn zoon. En laat het asjeblieft geen maanden meer duren, ik word echt gek. Zwanger proberen te worden is gewoon niet leuk meer..

5 opmerkingen:

  1. Ik huil gewoon even met je mee.zwanger willen worden is klote.de onzekerheid,je wordt er zó gek van.ik hoop zó dat t straks,wanneer je er opeens misschien bijna niet meer aan denkt,spontaan tóch gaat lukken....dikke knuf

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Heel veel sterkte Lein, lijkt me heel heel zwaar.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ohh lieverd ik heb de tranen in mijn ogen staan. Ik gun het jullie zo van harte... Al die pijn wat je hebt moeten doorstaan alleen al daarvoor respect. En nu nog staan jullie met lege handen :(
    Ik hoop echt dat het op de normale manier gaat lukken en dat jullie alle geluk van de wereld krijgen !!

    Knuffel Joyce en Stanley

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Kippenvel en tranen in mijn ogen. Helaas was het jullie niet gegund op deze manier. Ik hoop ontzettend dat jullie in de toekomst nog een gezond kindje gaan krijgen. Een hele dikke knuffel voor jullie.
    Liefs Henriette

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Bah wat rot!!! Dat had niet mogen gebeuren!! Na alles wat jullie al hebben doorstaan...
    Een héél dikke knuffel!

    Liefs X

    BeantwoordenVerwijderen