Ik ben ziek thuis vandaag. En als ik alleen thuis ben, ga ik nadenken. En dan komen er 100 gedachten boven die al weken om me heen vliegen.
Ik heb het gevoel alsof ik stil sta in dit proces. Het is alsof je leven een beetje stopt als je een behandeling doorgaat. Je hebt er zelf niks over te zeggen, je lichaam is waar het allemaal moet gebeuren en jij moet maar gewoon mee werken. De enige beslissing die je zelf kan maken is dat je stopt. En daar was ik na poging 2. Ik wilde zo graag de controle over mijn eigen lichaam weer terug. Me niet beroerd voelen, niet maar moeten doen wat een ziekenhuis je zegt, gewoon je eigen beslissingen maken. Want het is zo zwaar, elke keer weer die hoop op moeten brengen, de bijwerkingen van de medicijnen, het wachten. Je leven staat echt een beetje stil tijdens een poging, want je hebt echt al je energie nodig om enigzins normaal te kunnen functioneren tijdens een poging.Om hoop op de toekomst te houden en hopen dat het je die keer wel gegund is.
Met die gedachtengang komt ook de wens die er altijd is geweest en altijd zal blijven: een groot gezin. Ik had nooit gedacht dat ik na 1 of 2 kinderen wel 'klaar' zou zijn. Ik had altijd gedacht dat ik wel een gezin met 4 kinderen zou krijgen, puur omdat die wens zo sterk was en het me zo fijn leek. En als je dan bij een 3e ivf-pgd poging bent aan gekomen, realiseer je je dat zo'n wens misschien niet uit gaat komen.
Want is het deze 3e poging wél raak, wil ik dan ooit wéér zoveel energie en verdriet stoppen in nog meer pogingen? Laat staan of het in de toekomst nog wel vergoed wordt, want dat is al helemaal niet zeker met dit kabinet.
En als het op de natuurlijke manier gaat, en ik heb geluk: zal ik het dan ooit wéér aandurven om nog een keer natuurlijk zwanger te raken? En gaat het mis, wat doen we dan?
Afscheid nemen van zo'n wens is pijnlijk.
Het zijn allemaal gedachten die mijn hoofd nooit verlaten, maar altijd op de achtergrond sluipen. En als ik maar hard genoeg bezig ben met andere dingen, voel ik het niet zo. Maar als ik eenmaal rust neem..
Hoi,
BeantwoordenVerwijderenIk heb je blog gelezen. IVF is een zwaar traject, dat is wel duidelijk. Je beschrijft het heel mooi. Hoe gaat het nu met de 3e poging? Weet je al iets meer?
Zelf sta ik aan het begin van een eiceldonatietraject. Tot en met de punctie wordt door mijn donor gedaan, vanaf de terugplaatsing neem ik het over. Bedankt voor de acupunctuursite. Die ga ik zeker even bekijken.
Groetjes!